Na 12 jaar was het weer zover, Porcupine Tree in Nederland. Met een set van ruim drie uur (min een kleine pauze van 20 minuten) lijkt de band het goed te willen maken dat ze zo lang weg zijn geweest. Het nieuwe album Closure/Continuation wordt bijna in zijn volledigheid gespeeld, daarnaast speelt de band een aantal bekende werken zoals Trains. Met een vriendelijk (maar dwingend) verzoek dat er geen foto’s of video’s worden gemaakt neemt de band het publiek met volle aandacht mee in hun nieuwe album.
Het zijn mannen van de tijd, exact om 20.00 uur beginnen ze met Blackest Eyes en is de toon voor de avond gezet. Ze zijn goed in vorm en het publiek is er klaar voor.
Toen in 2010 naar buiten kwam dat Steven Wilson zich ging richten op zijn solocarrière, werd het onduidelijk hoe het verder zou gaan voor Porcupine Tree. Drummer Gavin Harrison, onder andere bekend van King Crimson, sloot zich in 2016 aan bij progressieve rockband The Pineapple Thief. Hierdoor leek de kous af voor Porcupine Tree en leek het erop dat de hiatus van onbepaalde tijd zou zijn. Er werd in het geheim geschreven aan een nieuw album waarin de mannen nogmaals lieten zien wat ze waard waren. Met Closure/Continuation kwam er een einde aan 12 jaar geheimhouding. De passie en liefde voor de band straalt ervan af. Het was te merken dat Wilson, Harrison en Barbieri plezier beleven aan de manier waarop het publiek reageerde op zowel het nieuwe werk als de geliefde klassiekers.
Muzikaal is de band sterk, het plezier spat er af en ook onderling lijkt de band het goed te hebben samen. Een echte ‘flow’ zit er niet meteen in, maar dat is niet gek als je bedenkt hoe divers de muzikale werken van Porcupine Tree zijn. Het publiek krijgt een zetje in de rug als Wilson zegt grappend “Als jullie niet beter je best doen, dub ik er straks het geluid van een Harry Styles concert overheen”. Het werkte, het publiek werd steeds energieker en liet zich steeds meer horen.
Ook aan de visuals was veel aandacht besteed. Een gigantisch scherm zou de muziek moeten ondersteunen en helpen de verhalen te vertellen welke verborgen waren in de teksten tussen het muzikale geweld. Dit was niet erg succesvol en in de meeste gevallen erg afleidend. Waar bij een aantal nummers het verhaal versterkt werd, zorgde de visuals bij het nummer Herd Culling alleen maar voor afleiding. Een achtervolging door een roedel wolven doet erg spannend aan, ware het niet dat de kwaliteit van de animatie dusdanig laag was dat men zich daarop richtte in plaats van op het verhaal.
Al met al was het een fantastische avond, de muziek was goed, het publiek was enthousiast en de band had duidelijk plezier.
