Een donkere, volle zaal in Poppodium 013 totdat een rechthoek van LED-licht op stage ineens blauw oplichtte. “Blaaaauw!”, klonk van enkele mensen. Verder bleef er doodse stilte totdat de rechthoek ongeveer een minuut later van kleur veranderde en rood werd. En weer een minuut later geel. Blue, red en yellow zijn de namen van het driedelige EP project van de Nijmeegse rockband De Staat, maar van henzelf was nog geen spoor. Langzaamaan veranderde de rechthoek steeds sneller van kleur tot het hele publiek “Blaaaaaauw, rooooooood, geeeeeel” schreeuwde. Ze waren het podium nog niet op of ze hadden het publiek al in bedwang.
Toen ze eindelijk het podium op kwamen ging de zaal gelijk helemaal los. En man, wat weet frontman Torre Florim het publiek mee te krijgen. Een volle 013 en zeker de helft, waaronder Sem en ik natuurlijk, sprong vrolijk mee de moshpits in. De eerste mosh begon al na een paar nummers, bij ‘Who’s Gonna Be The GOAT”, werd verder opgevoerd bij “Make Way For The Passenger” en is daarna ook zeker niet meer weggegaan. Het fijne aan het publiek was dat het niet uitmaakte of je 15 of 50 was, iedereen sprong gezellig mee. Concerten ruiken meestal naar bier en zweet, maar hier was de zweetgeur zo overheersend dat je ademen ook wel kon vergeten. Zo merkte ik dat ik best hoog de lucht in moest springen voor een beetje lucht. Natuurlijk was er ook weer een circlepit tijdens ‘Witch Doctor” waarbij de hele zaal veranderde in een soort van heksenketel en de moshpit een enorme cirkel werd. Hierin was ik na ongeveer 20 seconden Sem al kwijt, die ik tot na het eind van het nummer ook niet meer heb gezien.
Toen we tegen het einde even vol adrenaline een break namen van de hitte en zweetlucht van binnen liepen we het kerstmuziekje van een straatmuzikant tegemoet. Het was een ironisch contrast tussen het springen en duwen dat binnen gebeurde en de vredelievendheid van Feliz Navidad op een accordeon buiten. Daar raakten we aan de praat met andere bezoekers van De Staat, en zagen we dat er ook mensen zijn die veel kritischer waren over de band. Zij vonden het ‘maar een festivalbandje’, dat de muziek veel te commercieel is, en dat het meer gaat om de reactie van het publiek dan om de muziek zelf. Nu denk ik persoonlijk dat zelfs áls het zo is, het eigenlijk ook niet uitmaakt, want ik heb me geweldig vermaakt. Maar een festivalband, dat zijn ze zeker. Zelfs Poppodium 013, met een capaciteit van 3000 man, kon niet genoeg ruimte maken voor de enorme hoeveelheid energie die De Staat veroorzaakte.
