Hoewel vorige nieuwsbrief Annelotte al heeft verteld over haar avonturen in Dublin, wil ik ook graag met jullie delen hoe het daar was. Hier zoom ik in op een klein moment in de reis: de middag trip naar Howth.
Op dag drie was ik helemaal op. Ik had echt veel teveel gedaan en was een beetje ingestort. De hele week had ik al één idee in mijn achterhoofd. Ik wilde heel graag de kliffen bij Howth zien. Gelukkig wilde er een paar anderen mee om even de natuur te zien en uit te waaien. Lekker weg van de stad, alleen de zon, golven en de meeuwen.
Na de tin whistle workshop zijn we met een groepje van acht op zoektocht gegaan naar een buskaartje. Dat ging belachelijk moeizaam. In bussen accepteren ze alleen muntgeld (dat hebben we niet echt) en wij hadden door iemand verteld gekregen dat er in supermarkten buskaartjes verkocht werden. Dat werden ze dus niet… Na drie winkels vroegen een paar van ons of het niet beter was om naar een parkje wat dichter in de buurt te gaan, maar ik zette door. Als laatste optie gingen we naar het toeristenloket en daar konden we gelukkig een kaart kopen.
Bovenin de bus viel het ons op dat net buiten het centrum Dublin nog steeds één grote bouwput is. Er wordt overal aan de weg gewerkt en bij iedere straat stampen bouwvakkers een gebouw uit de grond.
We kwamen langs een strook villa’s die allemaal miljoenen kosten. Zou het niet een idee zijn als we er een kopen en er een HucHuis van maken, zei iemand. Vind ik een puik plan, maar dan zouden alle leden ongeveer 20.000 euro moeten betalen (dan heb je wel wat).
De reis duurde drie kwartier en nadat we aankwamen moesten we nog een stukje lopen. Eerst het uitkijkpunt: iedereen was verbaasd over hoe gaaf het er uitzag. De brem stond overal in de bloei waardoor de klifduinen in een gele zee waren veranderd.
Hup kom op we zijn er nog niet, we moeten door naar ‘The Hidden Beach’!!
Jorian was zo overtuigd dat hij ergens een pad zag dat hij zo de bosjes insprong en naar beneden liep
(Dat was niet een pad)
…Een stukkie verder…
Een pad naar beneden! Stenen trapjes, een geweldig uitzicht naar woeste kliffen en de oneindige horizon. Ik bleef vijf minuten achter omdat ik nog met mijn camera aan het klooien was, maar ik ben heel tevreden over de resultaten die mijn camera tot nu toe hebben opgeleverd. Eenmaal beneden voelde ik me helemaal thuis. Vroeger heb ik veel vakanties doorgebracht bij soortgelijke stranden en kliffen, mijn oververmoeide lichaam kwam eindelijk tot rust (totdat André zijn tin whistle uit zijn zak toverde).
Beneden was een hond die niet meer naar boven durfde, zonder baasje in zicht. Gelukkig nadat we haar water hadden gegeven kwam een vrouw van de dierenambulance haar ophalen. Nate heeft nog een paar foto’s van haar kunnen maken en vernoemd naar de vuurtoren; Baily.
Billie en ik gingen in een weg ge-erodeerde gleuf zitten om naar de golven te luisten en even te zitten. Ik ging nog keihard onderuit door een gladde steen en heb een mooi blauw en bruin ‘souvenir’ op mijn been dat er nog steeds zit. We hebben allemaal heel hard naar de zee geschreeuwd en nog een fluitconcert gegeven voor de meeuwen.
Ook leuk, de voornaamste reden dat ik naar Howth wilde was om die vuurtoren te zien; we konden niet eens in de buurt komen… Tussen de vuurtoren en het pad stond een afgesloten perceel met daarin het huis van de vuurtorenwachter.
Toen was het helaas al tijd om terug te lopen, snel nog even naar het hostel en door om met z’n allen in de pub te eten.
Al met al was de Dublin reis ontzettend geslaagd, dit natuurtripje was de kers op de taart.
