Gegroet Hucbaldianen!
Sommigen van jullie die mij al wat langer kennen, weten hoe geobsedeerd ik ben met mijn favoriete band Oasis. Hoewel ik hun pas laat ontdekt heb – twee jaar terug ongeveer – ben ik langzaam maar zeker helemaal in hun vibe en muziek gesleurd tot op het punt dat ik bijna al hun platen heb gekocht. Natuurlijk werd ik hierdoor wanhopig om beide broers – Noel en Liam Gallagher – live te willen zien. De jongste broer Liam heb ik afgelopen zomer in België bij Rock Werchter mogen bewonderen, en afgelopen zondag 5 november was het – samen met onze hooggeachte voorzitter Noah en mijn lieve mama – in AFAS Live tijd voor de band van de oudste broer: Noel Gallagher’s High Flying Birds.
De support act was een bij mij onbekend bandje genaamd Queen’s Pleasure. Terwijl iedereen in het publiek veronderstelde dat wij naar vier Britten aan het luisteren waren, werden wij aangenaam verrast toen de zanger na een aantal nummers opeens in vloeiend Nederlands het publiek begon te bedanken. Ze bleken al die tijd een Amsterdams “Britrock” bandje te zijn. Hoewel ik dit redelijk onorthodox over vind komen, moet ik ze wel nageven dat zij het voor hun genre hartstikke goed hebben gedaan.
Een uurtje na Queen’s Pleasure kwam Noel Gallagher met zijn band het podium op. Het heeft vier tot vijf hele nummers geduurd voordat Noel eindelijk wat sociale interactie met het publiek opzocht, en dat was zeer vermakelijk. Die droge, botte, platte en Britse houding die hij in interviews en documentaires heeft, was ook terug te zien op het podium: “This is your first ever concert? I’m telling you darling: after this everything else is only gonna get worse. You’re not gonna get anything better than this.”, tegen een jong meisje dat samen met haar papa vooraan bij het podium stond.
Waar Liam tijdens Rock Werchter een redelijke afwisseling had tussen nummers van hemzelf en Oasis, had Noel iets meer structuur in zijn setlist: de eerste helft van alle nummers waren namelijk allemaal van Noel Gallagher’s High Flying Birds. De avond begon met het nummer “Pretty Boy”, te herkennen aan de pakkende drumbeat. Tot mijn genoegen werd mijn favoriet “If I Had A Gun” ook opgevoerd, die ik keihard meezong – ik heb dat nummer immers als huiswerk gehad voor zangles. Na het laatste nummer van de High Flying Birds – “Dead In The Water” – kondigde Noel aan dat het tijd was om “terug te gaan naar de 90’s”. Er klonk intens gejuich, want iedereen wist hoe laat het was: tijd voor Oasis nummers!!
Het eerste Oasis nummer van de avond was “Going Nowhere”, en hierna werd Noah verrast door zijn lievelingsnummer: “The Importance Of Being Idle”. Na dit nummer werd ik op mijn beurt verrast door een van mijn favoriete – door Noel ingezongen – nummers: “The Masterplan”. Ik denk dat Noah en ik het er beiden over eens zijn dat deze twee nummers in het lijstje van ondergewaardeerde nummers van Oasis passen.
Hoewel ik had verwacht dat we op zijn minst “Wonderwall” zouden horen, eindigde Noel de avond met Oasis’ een-na-bekendste nummer: “Don’t Look Back in Anger”. Zelfs toen ik nog op de trein aan het wachten was bleven mensen het liedje maar doorzingen: “SOOOOO SALLY CAN WAIT”. We kennen het denk ik allemaal wel :).
Eigenlijk is er voor mij (en Noah stiekem ook 😉 ) één bonus aspect dat de avond compleet maakte: terwijl Noel net twee nummers had gespeeld en zich klaarmaakte voor de volgende, tikte Noah mij aan en wees naar de zijkant van het podium: “Daar is ze.” Precies waar ik stiekem op hoopte: Noels bloedmooie dochter Anaïs was ook aanwezig! Het was mooi geweest als er ruimte was voor een fotootje met haar, maar het leven gaat helaas niet altijd over rozen.
Al met al hebben wij alle drie uiterst genoten van Noel Gallagher’s show. Hij had zijn podium mooi aangekleed door overal bloemetjes neer te zetten – alsof hij in zijn achtertuin aan het optreden was. Vlak naast de drums stond iets wat bij Oasis nóóit mag ontbreken: een kartonnen versie van Manchester City’s voetbalcoach Guardiola – de gebroeders Gallagher zijn allebei groot fan. Ik was tevens diep onder de indruk dat Noel de meerderheid van zijn nummers in de officiële toonsoort zong. Vaak zien we weleens dat artiesten ervoor kiezen om hun nummers een halve of hele toonsoort lager te zingen, omdat hun stem het simpelweg niet meer aankan door de ouderdom – Metallica is hier een goed voorbeeld van. Noel leek daar – op het nummer “Live Forever” na – geen moeite mee te hebben, en zong de noten bijna moeiteloos tot precies de juiste toonhoogte, net als in de originele opnames. Misschien maakt dat een show als deze wel zo uniek: alsof je letterlijk een klein tijdreisje maakt naar de 90’s door alleen te luisteren naar die unieke stem van Noel Gallagher – één van de broers van “The Best Band on the planet with the best songs” (aldus Liam Gallagher in een tv-interview).
Matibhadraprabha [Matti] Mual (hij/hem)
