Als er één artiest is die van mij weer terug bijeen zou moeten komen, dan is dat toch wel Daft Punk. Misschien voor degene die mij kennen, een verrassing, aangezien ik normaal naar “absolute herrie” luister, aldus mijn ouders. Zij zullen gewoon nooit de kunst achter iets als Slint of my bloody valentine kunnen zien. Maar goed, Daft Punk; wie kent ze niet? Die rare guys met van die futuristische robot maskertjes. Van dat nummer met Pharrel! Iconen van de Franse house scene en één van mijn absolute favorieten. Maar goed, ik heb alle hoop stiekem opgegeven om ze ooit nog live te kunnen zien, nadat ze op 22 februari 2021 aan hadden gekondigd niet meer door te gaan als duo. Mijn hart was toen nog niet zo gebroken, want ik luisterde maar iets van twee nummers van ze; hoe anders dat drie jaar later was, toen ik hun gehele discografie (en dan specifiek Discovery, uit 2001) helemaal grijsdraaide.
Vele dagen, maanden, jaren leefde ik in een wereld van twijfel: hoe kon de zon ooit nog echt schijnen als ik mijn favoriete Franse house nooit live zou horen? Ik struinde door het muzikale landschap, op zoek naar iets vergelijkbaars. Op Best Kept Secret kwam ik Justice tegen, dat kwam aardig in de buurt, maar was toch ook weer zijn eigen ding. De wereld was bleek, totdat op 30 oktober 2024 het licht een heel klein beetje doorbrak.
Toen in 2001 het album “Discovery” uitkwam, waren er al schermutselingen dat dit album meer dan alleen een muzikale beleving zou zijn. In 2003 werd dit verwezenlijkt, door de release van Interstella 5555: The 5tory of the 5ecret 5tar 5ystem. Dit was een japanse geanimeerde film in samenwerking met tekenlegende Leiji Matsumoto, die hun album visueel moest ondersteunen. Ik wist heel lang onbewust wel van het bestaan van deze film af, maar was het een beetje vergeten tot die mooie 30 oktober.
Ik weet het nog heel goed. Ik zat aan de tafel in Mi Kaasa, een wellicht bekend huis onder ons Hucbaldianen, toen mijn Instagram feed mij vertelde dat de film op 12 december 2024 éénmalig gedraaid zou worden in een select aantal bioscopen in Nederland. De zon brak eindelijk na jaren van duisternis door, de vlag hing uit, ik kocht taart en brak een fles champagne aan!
In werkelijkheid ging het meer zo: ik dacht “oh, cool” en ik kocht tickets voor de screening in Zwolle. De dag brak aan, ik nestelde mijzelf in de bioscoopstoel van zaal vijf en de film begon.
Het verhaal van de film is nogal vreemd. Het gaat over een groep blauwe aliens die op hun thuisplaneet wereldsterren zijn vanwege hun muziek. Ze worden ontvoerd door een kwaadaardige tovenaar die hen meeneemt naar de aarde, om ze vervolgens op aarde ook beroemd te maken en geld te verdienen. Je zou het kunnen zien als een soort kritiek op de muziekindustrie; de platenbaas-tovenaar figuur heeft totaal geen respect voor het welzijn van de aliens en dwingt ze tot presteren. Dit gebeurt in de industrie ook, labeleigenaren die over de ruggen van artiesten maximale winst willen draaien. Misschien zie ik er te veel in hoor, want het gaat wel gewoon over blauwe aliens en ze worden uiteindelijk weer gered en alles komt weer op zijn pootjes terecht, maar dit is wel een onderliggende boodschap die ik er dacht uit te halen.
Maar goed, we kijken eigenlijk niet voor het verhaal, maar vooral voor de soundtrack! Er wordt niet gepraat in de film, puur de soundtrack, het gehele album Discovery dus, die afspeelt en context geeft aan de scènes. Het was vooral vet om deze soundtrack over een mieters goed geluidssysteem te horen en om het dan ook samen met andere fans te beleven, de film was een mooi meegenomen bonus. De animatie was ook uitzonderlijk mooi, maar vanwege een (nogal controversiële) AI-upscaling van de originele beeldkwaliteit waren sommige scènes juist wat vaag en leken de kleuren soms in elkaar over te lopen. Wat mij betreft hadden ze de originele beelden gebruikt, afijn.
Zou ik deze film aan kunnen raden? Dat is natuurlijk wel een beetje de vraag aan het einde van zo’n reviewstukje, maar ik weet het eerlijk gezegd niet zo. Ik vond het zelf een goede film, maar dan vooral vanwege de soundtrack. Het verhaal was wel leuk, maar ook soms wat vergezocht. Het gebrek aan praten was juist wel fijn eigenlijk, maar limiteerde de makers denk ik ook wel enigszins in de richting die ze op konden.
Ik zou dus willen zeggen: ben je ook gewoon heel erg fan van het album Discovery? Kijk de film! Zo niet? Dan alsnog, maar als je het niet doet zul je niet ongelofelijk veel missen.