Terwijl ik deze column schrijf stort de regen met bakken uit de lucht, terwijl het OV staakt en ik dus lekker door de stromende regen naar college mocht fietsen. Ik heb nog een enorme stapel werk te doen en te weinig tijd daarvoor, en deze column moet ook nog eens geschreven. Gelukkig is er, of het nou regent of niet, of er nog werk te doen is of niet, altijd muziek om me te verblijden. Maar, zo vroeg ik me opeens af, hoezo verblijdt muziek me? Op dit moment luister ik naar het (geweldige) album Funeral van Arcade Fire, een album met thema’s als de dood en het verlies van je kindertijd. Niet bepaald de gezelligste thema’s dus. Ook veel andere muziek die ik luister is niet bepaald vrolijk te noemen, en toch voel ik me altijd beter nadat ik het geluisterd heb. Waarom?
Op zich zou het kunnen dat het een soort emotionele catharsis is natuurlijk. Eventjes alles eruit laten komen, en dan weer met nieuwe moed door. Maar dat is niet het gevoel dat ik krijg terwijl ik muziek luister. Ik kan heel blij worden van iets wat eigenlijk erg droevig is. Natuurlijk, soms moeten emoties geuit worden en muziek kan daar heel erg bij helpen, maar dit is écht niet altijd het geval. Als ik in de trein naar huis muziek op zet huil ik niet de hele coupé vol.
Misschien heeft het wel wat te maken met de subtiliteit van niet-vrolijke muziek. Voor mijn gevoel is er weinig écht subtiele positieve muziek. Meestal is naar mijn mening de positiviteit wat meer “in your face” en word je een soort van gedwongen mee te gaan in deze emotie. De subtiliteit van de wat meer “deprimerende” muziek waar ik naar luister is wel iets wat ik heel belangrijk vind. Uit de kleinste dingen, of het nu gaat om gevoel, muziektheorie, productie, instrumentatie, weet ik veel wat, kan ik juist heel veel plezier halen. Misschien heb ik daarvoor de ingetogenheid nodig, omdat ik anders word afgeleid en gewoon stom ga dansen en lelijk ga zingen. Is er positieve muziek die diezelfde subtiliteit bevat? Misschien, maar meestal is dat niet echt mijn ding, al vind ik het altijd leuk om verrast te worden…
Eigenlijk komt het er dus op neer dat ik nog steeds geen idee heb waarom ik muziek luister. En als ik net een antwoord heb gevonden komt er weer nieuwe muziek op mijn pad die het hele concept van muziek overhoop gooit. Dingen als een Russische indieband of de inzending van Israël voor het Eurovisiesongfestival zijn weer volledig anders dan veel wat ik verder luister, terwijl ik daar even erg van kan genieten. Oftewel, laat ik maar weer aan het werk gaan in plaats van dit nutteloze overpeinzen. Niet dat ik tijdens het studeren muziek op zet, dan ga ik daar weer te veel op letten…
