Lieve Hucbaldianen,
De afgelopen weken waren voor mij nogal rustig. De stage die ik eigenlijk zou lopen bij het Muziekgebouw aan ’t IJ & BIMHUIS werd na twee weken gestopt, alle studiepunten waren binnen dus ik hoefde geen online colleges te volgen en vanwege de crisis kon ik niet aan de slag bij mijn bijbaantje. Genoeg tijd dus om dingen voor mezelf te doen. Maar na het zoveelste gehaakte knuffeltje en Netflix uit te hebben gekeken, gaat al die vrije tijd toch een beetje vervelen. Vandaar dat ik besloot toch ook maar wat nuttige dingen te doen.
Een van die nuttige dingen was het verwijderen van foto’s. Je kent het wel: elke dag komen er weet ik veel hoeveel foto’s binnen via WhatsApp van (niet altijd even leuke) grapjes, screenshots van gesprekken vol drama en nog heel veel andere dingen. En mijn telefoon besloot om de hoeveelheid foto’s niet langer te kunnen trekken, dus daar moest iets aan gedaan worden.
Ik ga niet liegen. Het hersenloos aanklikken van foto’s om ze vervolgens naar de prullenbak te slepen was in eerste instantie niet iets waar ik veel zin in had. Maar dit veranderde toen ik erachter kwam dat er tussen mijn WhatsApp-foto’s ook nog een aantal pareltjes staan. En die pareltjes hadden voornamelijk te maken met Hucbald. Zo werd een saai klusje opeens een trip down memory lane.
Sommigen van jullie zullen mij misschien niet eens kennen, want zo heel vaak ben ik de afgelopen tijd niet bij activiteiten geweest. Maar ook ik was ooit een heel actief lid. En dat resulteert in een paar prachtige kiekjes. Sommige kan ik me niet goed meer herinneren, en de hoeveelheid cocktails die op die specifieke foto’s staat, heeft daar wellicht iets mee te maken. Andere foto’s herinner ik me maar al te goed. Foto’s van introkamp, waarbij de poging om door het raam te klimmen me niet zo goed afging. Mooie kiekjes van de periode dat ik in het bestuur zat (kamperen tijdens HBKB-weekend, serieuze bestuursfoto’s in pak, minder serieuze bestuursfoto’s in pak), prachtige plaatjes van feestjes, uit eten gaan, open podia en concerten die me altijd zullen bij blijven. Om het samen te vatten zijn het eigenlijk allemaal foto’s met mensen die me door de jaren heen heel dierbaar zijn geworden.
En misschien denk je nu waar al dit nostalgische herinneringen ophalen naartoe gaat. En terecht. Maar geloof me, er is een punt! Deze week kreeg ik namelijk te horen dat herinneringen maken met Hucbaldianen voor mij eigenlijk nog helemaal geen verleden tijd is. Ik ben namelijk toegelaten tot de Research Master in Musicology! Naast dat ik me dus nog twee jaar mag verdiepen in de wonderenwereld van muziekwetenschap, betekent het ook dat ik nog lang niet klaar ben met Hucbald en dat voelt stiekem wel als een opluchting. Het is fijn om te weten dat al die mooie herinneringen die zo goed vastgelegd zijn op mooie en minder mooie foto’s, nog niet tot het verleden behoren. Dus lieve Hucbaldianen, tot volgend jaar!
Liefs,
Fleur
