Voor de komende twee maanden heb ik flink wat concerten gepland. Begin deze maand waren de eerste. Op 2 april ging ik naar Barbara Pravi in de Effenaar in Eindhoven en op 7 april naar Orla Gartland in de Melkweg in Amsterdam. En oh, wat heb ik concerten gemist.
Barbara Pravi is een Franse zangeres die afgelopen jaar tweede werd bij het Eurovisie Songfestival. Al vanaf het moment dat ik haar performance van ‘Voilà’ voor het eerst zag was ik fan en in augustus kreeg ik van twee vriendinnen als verjaardagscadeau kaartjes voor haar concert in Eindhoven. We vertrokken die zaterdag op mijn verzoek op tijd vanuit Zwolle, zodat we hopelijk zo ver mogelijk vooraan konden staan. En dat lukte: we stonden als tweede in de rij. Het weer was heerlijk, dus het was zeker geen straf. Toen de deuren om 18:30 openzwaaiden en we onze jassen en tassen in een veel te klein kluisje hadden gepropt (we hadden van te voren carrot cake gehaald in zo’n dun plastic bakje, dus je kan wel raden wat daarmee gebeurd is) snelden we naar de zaal, waar we een plek vooraan wisten te veroveren. Het concert was magisch. We dachten dat Barbara na afloop geen meet & greet zou doen vanwege covid, maar na een tijdje zagen we haar over het podium richting de merchandise lopen en het bleek dat we nu ook persoonlijk tegen haar konden gaan zeggen hoe geweldig het concert was geweest. Niet dat ik dat kon, ik kon natuurlijk geen woord zeggen, maar dat terzijde. “Beaucoup d’amour et de joie”, schreef ze op mijn setlist en ik denk dat dat de avond perfect beschrijft.
Het concert van Orla was qua sfeer misschien wel het tegenovergestelde van die van Barbara, maar net zo leuk. Weer vertrokken we op tijd en kwamen we als één van de eerste aan. Het weer was echter nu een stuk minder. Een half uur voordat de deuren open zouden gaan en de rij al tot om de hoek van de straat liep begon het keihard te hagelen, wat later overging in regen. Paraplu’s werden uit de tassen gehaald, maar naast dat het regende en verschrikkelijk koud was, waaide het ook flink, waardoor veel paraplu’s het niet lang volhielden en sneuvelden.
Eenmaal binnen en na wat struggles met de geldwisselmachine (we hadden een 2 euro muntje nodig voor de kluisjes) die op de één of andere manier in het Frans ingesteld stond, konden we naar de zaal. Het voorprogramma was POM, een vrij onbekende band uit Amsterdam. Zij wisten iedereen na die regen en kou al snel op te warmen. Toen kwam onder luid gejuich Orla het podium op. De gemiddelde leeftijd van het publiek bij dit concert lag een stuk lager en Orla zingt natuurlijk niet in het Frans, waardoor iedereen alle tekst mee kon zingen (lees: schreeuwen). Dat gaf echt een gevoel van saamhorigheid. We moesten na het concert helaas snel weg om de tram en laatste trein te kunnen halen, maar in de trein en de dagen na het concert hebben we nog lang na kunnen genieten met onze gemaakte foto’s en video’s.
Het blijft raar om mensen die je jarenlang volgt op een scherm en die je zo inspireren in het echt te mogen zien, maar het is zo vet. En 10 mei is alweer de volgende, en dan één op 15 mei! En dan op 29 mei! I can’t wait :))
