Vorige week vond het klassieke open podium plaats, en als iemand die al hun hele leven klassieke muziek maakt, was ik hier redelijk hyped voor. Ik heb meegedaan in het koor en ik heb nog een trio gespeeld met Matti en Farah op de betreffende avond.
Ik heb niet zoveel ervaring nog met zingen in een koor, het vorige herdenkingsproject was een van mijn eerste ervaringen en dat maakt voor mij dat het allemaal nog een beetje wennen was aan het begin van dit koorproject. Direct nadat we bij de eerste repetitie ingezongen hadden, werd ik weer herinnerd aan het goede gevoel wat muziek maken met andere mensen brengt. Ik weet niet wat het is, maar het is in ieder geval helemaal top.
Misschien heeft het iets te maken met het feit dat je kan delen met de anderen waar je moeite mee hebt. Vervolgens kan je er dan als team aan kan werken dat het uiteindelijk toch goedkomt. Een goed voorbeeld hiervan is het stuk ‘Ave Generosa’ wat we zongen bij dit koorproject. Het had een aantal lastige inzetten en ik heb zelf wel echt het idee dat we dit stuk het beste ooit zongen bij het concert.
De andere twee stukken, ‘Baba Yetu’ en ‘Nearer, my God, to thee’, hadden een wat sneller ritme, wat vooral voor heel veel plezier zorgde tijdens het zingen. Dit was heel erg te merken door de energie die hierbij telkens weer door het koor heenging. Als ik deze stukken dan alleen thuis aan het oefenen was, was het op zich ook nog wel leuk, maar het is zo anders en zoveel leuker om het met het hele koor te zingen.
Het trio met Matti en Farah bracht natuurlijk ook die speciale energie van samen muziek maken mee. Dit dan weer wel op een geheel andere manier, want het voelt net iets anders als je een instrument in je handen hebt en maar met drie mensen op het podium staat. Op deze manier was het mogelijk om met hun allebei persoonlijk een connectie op te zoeken tijdens het spelen. Dit is iets wat ik een tijdje heb gemist in mijn leven, want het is zeker wel even geleden dat ik iets gespeeld heb met minder dan tien mensen.
Toen ik nog les had bij mijn eerste viooldocent was het wekelijkse kost om samen te spelen met de piano, en het gebeurde ook nog heel regelmatig dat we bijvoorbeeld met vier mensen iets instudeerden. Buiten dat dit ontzettend leuk is, leer je er ook nog heel veel van. Het belangrijkste is misschien wel dat je een connectie met mensen maakt die ik in ieder geval in geen enkele andere situatie gevoeld heb. Dit is iets wat ik zeker zou aanraden om een keer te doen, muziek maken met 2-5 vijf mensen. Het hoeft zeker geen klassieke muziek te zijn, en het hoeft ook niet perse goed te zijn. Zing eens een liedje met die ene klasgenoot die je aardig vindt bijvoorbeeld!
Verder zou ik ook een grotere groep mensen om muziek mee te maken zeker aanraden, want het is zeker niet minder leuk dan met minder mensen muziek maken. Het koorproject is hier natuurlijk fantastisch voor, en ook de Hucband laat je zeker die speciale energie van samen muziek maken voelen. Mocht je dus ooit aarzelen om aan zoiets mee te doen: grijp je kans en voel je goed!
De energie van samen muziek maken
