Op 16 mei ging ik naar Depeche Mode in de Ziggo Dome.
Het voorprogramma Cold Cave lijkt verdacht veel op de New Wave scene van de jaren tachtig. Het lijkt een samenvatting van muziek die we al kennen, nagemaakt en afgekeken. Hoewel het kwalitatief goed was deed het mij vrij weinig. Dat komt omdat het klonk als dat wat we al zouden gaan zien, wat we kennen van Clan of Xymox, Depeche Mode en andere bands uit de jaren tachtig. Daarbovenop stond de bas te hard, waardoor de muziek niet perse mooi klonk.
Het publiek heeft er zin in, want voor veel mensen is Depeche Mode nostalgisch. De gemiddelde leeftijd in de zaal is dan ook vijftig plus en mijn gezelschap was geen uitzondering. Samen met mijn vader stond ik tussen de menigte fans, maar helaas stonden wij in een hoekje waar veel gekletst werd en minder aandacht leek te zijn voor de muziek. Het zou een generatieding kunnen zijn, want bij concerten waar de gemiddelde leeftijd een stuk lager ligt valt het me nooit zo op dat het publiek constant aan het kletsen is.
Toch mochten onze kletsende buren de pret niet drukken. Depeche Mode laat vanaf het begin van het concert merken dat ze nog vol energie zitten. Ze speelde een gevarieerde mix van nieuwe en oude muziek. De tour heet Memento Mori, naar het album dat afgelopen jaar is uitgebracht. Memento Mori betekent ‘gedenk te sterven’, een term die veel naar voren komt in tijden van verdriet en ziekte, zoals tijdens de Middeleeuwen. Dit album gaat over angst, verdriet, maar ook over blijdschap. Er zijn dus duidelijk invloeden van de Coronapandemie hoorbaar.
Bijna een jaar geleden is bandlid Andy Fletcher overleden, ook dit bleef niet ongemoeid tijdens het concert. Tijdens het nummer World In My Eyes krijgen we op de achtergrond een zwart-witfoto van Fletcher te zien. Het is een foto van Anton Corbijn, de vaste fotograaf van Depeche Mode.
De boodschap van de band is duidelijk: het leven is een feestje en genieten mag, maar denk eraan; Memento Mori.
