Duizelig wordt ik er nog niet helemaal van, maar de muziek zweeft wel overal om me heen. AUDIO VERTIGO is het 10e studio album van de Britse groep Elbow. In 2017 leerde ik voor het eerst van het bestaan van deze band. Ik weet nog goed dat ik ze op de line-up van Lowlands stonden dat jaar en dat ik van de bandfoto alleen al zag dat dat een band was die ik leuk zou vinden. Nu dacht ik dat ook over Editors en dat bleek uiteindelijk ook anders, maar goed. Ik ben toen hun muziek gaan proberen ter voorbereiding van het festival, ik wilde immers leuke nieuwe bands voor mezelf ontdekken. Tot mijn spijt kwam het maar niet binnen. Ik heb het meerdere keren geprobeerd met hun meest beluisterde nummer, maar zonder succes. Toen ik het nog 1 laatste keer ging proberen heb ik het 2e nummer op de lijst geprobeerd: ‘Grounds For Divorce’. Ik was per direct verliefd. Het duurde even voordat ik de band en hun klank begreep. Sindsdien ben ik onophoudelijk naar ze gaan luisteren. De show op Lowlands heeft daar ook zeer zeker meer geholpen.
Maar goed, ik ben hier nu om te vertellen over hun nieuwste album AUDIO VERTIGO. Ik vind het bij Elbow altijd een beetje lastig om hun platen echte albums te noemen. Ik heb altijd het gevoel alsof zij gewoon een hele berg aan geweldige muziek schijven en dan maar hun favoriete uitkiezen en op een plaat knallen. Hoewel ik dat over het algemeen niet erg waardeer, stoort het mij bij Elbow dus absoluut niet. De band heeft een zeer duidelijke sound die ze op allerlei verschillende weten te vervormen om steeds weer wat nieuws neer te zetten.
Ik kan met overtuiging zeggen dat er geen één album van Elbow is waar ik alles leuk van vindt, maar dat hoeft ook niet. Het is duidelijk voor mij dat de band zeer overwogen keuzes heeft gemaakt met de muziek die op de albums is gekomen en hoewel ik het niet altijd helemaal eens ben, heb ik er absoluut geen moeite mee om hun keuzes te respecteren.
Maar hoe klinkt dat album dan? Dat is een goeie, maar ook moeilijke vraag: Elbow vindt ik heel lastig in een hokje te plaatsen. Sommige muziek gaat meer richting stomp and holler, andere nummers richting bluesrock en andere meer richting pop, maar ook weer niet. Het heeft altijd wel iets melancholisch, voornamelijk door de ongelofelijk prachtige en geruststellende stem van leadzanger Guy Garvey (Check ‘Her To Earth’). Daarnaast maken ze ook heel veel gebruik van orkesten en is hun bassist, Pete Turner, een onmisbaar deel van hun sound (Check ‘Balu’).
AUDIO VERTIGO start met het nummer ‘Things I’ve Been Telling Myself For Years’. Het is een veel stevigere opener dan ik op een Elbow plaat had verwacht. Het vlotte ritme en de stevige klanken van de bas en gitaar schudden je direct wakker als een aankondiging dat er iets aan gaat komen. Toch, zodra Garvey inzet en de achtergrond stemmen van de grond komen voel je je weer relaxt. Je mag even rustig gaan zitten voor een verhaal wat je verteld wordt door een zeer wijze man. Hoe langer je blijft luisteren hoe dieper Garvey gaat en hoe meer frustratie er begint te klinken, maar hij probeert rustig te blijven terwijl hij jou zijn wijsheid meegeeft.
Direct hierna start het chaotisch klinkende liefdeslied ‘Lovers’ Leap’. Wederom een nummer met een hoog tempo waarbij Garveys stem sterk contrasteert met het tempo waarop de muziek speelt, in ieder geval in de coupletten. Van alle nummers op dit album denk ik dat dit echt een knaller gaat worden tijdens hun aankomende tour. Hoewel de tekst erg romantisch klinkt zit er ook een zeer sombere twist aan. Het refrein door de blaasinstrumenten voelt dan ook weer als een viering.
Als laatste wil ik nog even ‘Balu’ aankaarten. Tot nu toe is dit denk ik mijn favoriete nummer op het album (samen met ‘Things I’ve Been Telling Myself For Years’, ik ben er nog niet helemaal uit). Ik heb nog niet helemaal door waar het nummer over gaat, maar dat maakt mij over het algemeen ook niet heel veel uit. De drums zijn heerlijk groovy, bijna op een Afrikaanse manier. De baslijn is direct pakkend en de trompetten geven het hele lied een ‘shine’ waar je u tegen zegt. De zin die mij het meeste is bijgebleven van dit hele album komt wel uit dit nummer. “If you can’t reach the next branch up, I’ll sing to you about the view. Balu.”
Zoals ik al eerder zei weet ik nog niet helemaal waar het precies over gaat, maar toch vind ik het een mooi idee. Als iemand iets niet redt, probeer het dan samen op te lossen. Als iemand iets niet kan zien, probeer het dan zo goed mogelijk te beschrijven, zodat iemand toch een beeld kan krijgen.
Nu kan het zijn dat ik het volledig verkeerd opvat, maar dat is kunst.
Ik heb nu de eerste 3 nummers van het album uitgelicht en de rest mag je zelf gaan proberen. Het is het zeker waard! Nummers die ik verder nog erg aan raad van dit album zijn ‘Her tot the Earth’ en ‘Good Blood Mexico City’, maar het hele album is gewoon fijn om te luisteren.
