Als onderdeel van de ‘Sonic Highways’-tour kwam Foo Fighters naar de Ziggo Dome in Amsterdam. Dit zou eigenlijk het tweede Foo Fighters optreden in Nederland zijn dit jaar, maar omdat Dave Grohl de week voor Pinkpop zijn been brak, moesten ze Pinkpop 2015 afzeggen. Dat maakte dit concert misschien wel extra speciaal.
Het voorprogramma deze avond was Trombone Shorty & Orleans Avenue. Zoals de naam al zegt: een groep blazers waaronder een trombone uit New Orleans, maar dan gecombineerd met rock. Voor sommige old school Foo Fighters fans was dit wat bijzonder, maar voor degenen die de Sonic Highways serie gekeken hebben kwam dit niet uit het niets. Trombone Shorty & Orleans Avenue vormden een waardig voorprogramma met een gevarieerde setlist bestaande uit catchy songs. Stilzitten was geen optie.
Iets na half negen gingen grote zwarte gordijnen rond het podium dicht. Met de gordijnen nog dicht begonnen de heren van Foo Fighters te spelen. ‘Everlong’ was het eerste nummer en dat bouwde op naar het moment waarop de gordijnen naar beneden vielen, of hadden moeten vallen. Dit liep niet helemaal soepel en het openingsnummer werd onderbroken. Na het vastzittende gordijn verwijderd te hebben, herstarten Dave Grohl en zijn bandleden het nummer. De mannen van Foo Fighters maakten zich niet zo druk, ze speelden enthousiast verder.
Tijdens het concert werden alle groepen fans tevreden gesteld. De mannen speelden nummers variërend van hun eerste albums tot aan het meest recente album. De energie spatte van het podium af de zaal in. Hoewel Dave Grohl normaal gesproken over het podium tekeer gaat, zit hij deze tour vast aan zijn ‘troon’. Een enorme, lichtgevende, met gitaren versierde zetel die over een rails van achter naar vooraan het podium verschoven kan worden. Het is goed te merken dat Dave alle energie die hij normaal lopend en rennend over het podium kwijt kan, nu zittend eruit moet storten. Met een afgeknipte broekspijp en zijn halve been in het gips is hij ernstig hard aan het headbangen tijdens het merendeel van de nummers, wat kan hij anders doen. Alhoewel Dave de frontman is, en ook leadzanger gaf hij meerdere momenten aan drummer Taylor Hawkings, die het nummer ‘Cold Day in the Sun’ zong. Hiermee kon de zaal genieten van de misschien wel ondergewaardeerde zangkwaliteiten van Hawkings, deze man verdiend meer eer.
Ik had veel verwachtingen van Foo Fighters, niet alleen van hun muziek maar ook de interactie met publiek, de grappen en ‘grohl’len die de band regelmatig door shows heen gooit, de ‘wijze levenslessen’ die soms in Foo Fighters concerten tussendoor komen. De band staat in zekere zin toch bekend als de ‘lieverds’ van de rock-’n-roll. Ik had niet gedacht dat dit allemaal naar voren zou komen in het programma deze avond, maar toch voldeed de band aan al mijn verwachtingen. Dit bracht dan weer als nadeel met zich mee dat het redelijk voorspelbaar was en zo een show moet natuurlijk niet saai worden. Maar het is wel Foo Fighters, en daarom zie ik het door de vingers.
Het publiek werd ingepakt door gevoelige uitvoeringen van ‘My Hero’ en ‘Skin and Bones’, ironisch genoeg kwam ook ‘Walk’ voorbij. Een deel van het concert leek op een jamsessie tussen Dave Grohl en Taylor Hawkings, waarin ze zelfs in bossanova stijl aan het improviseren waren. “Taylor and I could do this all night long.” lichtte Grohl toe. Dit element zorgde voor wat fijne afwisseling tussen alle bekende Foo Fighters nummers en werd goed gewaardeerd door het publiek.
Ik heb geen moment stilgezeten, de sfeer was optimaal en Dave, Pat, Taylor, Nate en Chris hebben aan al mijn verwachtingen voldaan. Ik heb van elk moment genoten, de uitvoeringen waren stuk voor stuk geweldig en het voelde vertrouwd. Ondanks dat de show hier en daar wat voorspelbaar ben ik door de juiste balans tussen keiharde rocknummers en de wat zachtere nummers, afwisseling van leadzang en het vernieuwende voorprogramma helemaal tevreden. Ik kijk uit naar de ‘verrassing’ die Dave Grohl ons beloofd heeft binnenkort te brengen!
