Duncan Laurence | 13 november 2019 | TivoliVredenburg | Utrecht
Op 13 november is het eindelijk zo ver: mijn zus en ik nemen na lang wachten en een eerder afgelast concert een kijkje bij Duncan Laurence in TivoliVredenburg. De man die het Eurovisie Songfestival eindelijk weer naar Nederland bracht en internationaal hoge ogen gooit, sluit deze avond zijn Nederlandse tour af in Utrecht, om de volgende dag de rest van Europa (hopelijk) te gaan veroveren.
Dat Duncan Laurence en zijn team in Tel Aviv hebben geleerd om een show neer te zetten, wordt al vrij snel duidelijk. De opvallende lichtshow maakt veel indruk en sluit volledig aan bij de sfeer die we van zijn optredens met ‘Arcade’ gewend zijn op het ESF. Tussen de nummers door vermaakt hij het publiek met leuke en op zijn tijd ongeloofwaardige anekdotes die betrekking hebben op zijn nummers. Wanneer hij vertelt dat hij niet in de gaten had in het huis van de bassist van Maroon 5 te zijn, lacht het publiek. Mij lijkt het vooral een beetje ongeloofwaardig en onprofessioneel, maar dat ter zijde. Dat het showelement wel goed zit, blijkt ook uit de band die Duncan ondersteunt. In korte tijd hebben ze geleerd om als een hecht team samen te spelen, iets waar ik toch wel m’n petje voor afneem.
Die band is dan ook meteen de voornaamste reden van energie op het podium, want Duncan Laurence zelf weet niet echt door te dringen, ook al doet hij zijn best. Waar zijn nummers aan het begin van het optreden nog de kracht hebben om indruk te maken, neemt dit naarmate het concert vordert steeds meer af. Erg gevarieerd zijn ze niet en de ‘ooohs’ en ‘aaahs’ gaan op den duur vervelen. Ook het schakelen tussen kopstem en borststem, iets waar hij vaak voor wordt geprezen, gebeurt ten overvloede in zijn nieuwe nummers. Misschien ligt het nog aan zijn stemproblemen, maar voor mij klinkt zijn kopstem nogal hees, waardoor het al gauw irritant wordt om naar te luistern. Maar, toegegeven, zijn stem an sich is prachtig. En het feit dat hij in zo’n korte tijd een concert weet te vullen met enkel eigen materiaal is ook bewonderenswaardig.
Makkelijk mee te zingen zijn die nummers dan weer wel, en het publiek schroomt dan ook niet om van zich te laten horen, iets wat Duncan Laurence duidelijk en oprecht lijkt te ontroeren. En dat is denk ik ook de kracht van Duncan Laurence: zijn band met het publiek. In korte tijd heeft hij een enorme fanbase op weten te bouwen en het publiek en ook Duncan zelf lijken te genieten van het samenspel.
Al met al was het een prima show en ik heb bewondering voor het harde werken van Duncan Laurence én zijn band en de manier waarop hij omgaat met zijn publiek. Maar dat hij me zelfs niet kon pakken met ‘Arcade’ vond ik echt heel jammer. Dat zijn muziek niet helemaal zou aansluiten bij mijn eigen muzieksmaak had ik me ook van tevoren bedacht, maar iets meer variatie had zijn show niet verkeerd gedaan. Het was gaaf om de winnaar van het Eurovisie Songfestival een keer live te zien en het was het wachten daarom zeker waard, maar wat Duncan Laurence en zijn muziek betreft, houdt het hier op voor mij.
