In onze boekenkast lag ooit een boek genaamd “100 verhalen uit de geschiedenis.” Deze honderd verhalen zouden de geschiedenis van Nederland vanaf de nomaden tot de hedendaagse internet gebruiker overkoepelen, en er is een verhaal die altijd bij me zal blijven: dit was het verhaal over een vrouwelijke hippie die naar Woodstock ging. Ik weet niet meer goed wat er precies verteld werd naast de implicatie dat iedereen wel heel gezellig en intiem met elkaar was, maar ik kan me wel herinneren dat het verhaal veel met me deed. Het deed zoveel met me dat ik zelfs een spreekbeurt aan de ‘hippiecultuur’ had toegewijd, in wijde kleding en bloemen in het haar en al die ongein. Alles in mij droomde van een eigen Woodstock en op mijn veertiende kwam die droom een soort van uit.
Ik leerde het internet kennen en het internet gaf mij Coachella. Hier is ook even een achtergrondgeschiedenis voor nodig: als veertienjarige was ik een typische ‘Not-like-other-girls,’ wat resulteerde in het verwerpen van alle popmuziek en een zoektocht naar iets anders. Het maakte vast niet uit wat dit ‘anders’ was, als het maar anders was. Hier ontstond mijn liefde voor de band Bright Eyes, waar ik daarna eigenlijk nooit meer van af ben gekomen. Dit is allemaal belangrijke informatie voor de lezer om te begrijpen waarom de ontdekking van Coachella zo’n verlichting voor mij was. Misschien herinner je je het nog: het internet stond vol met kanten tops en kleden, grote hoeden en kleurrijke patronen. Voor mij was dit het moment dat ik mijn mensen had gevonden.
Een snelle zoektocht op Urban Dictionary vertelde me wat Coachella ongeveer inhield en toen zag ik het: Bright Eyes stond in hun line-up. Dit werd voor een paar jaar mijn ultieme droom om naartoe te gaan. Ogh, om tussen de kleurrijke mensen in een vallei te staan die net zoals ik De Muziek hadden gevonden. Het maakte niet uit hoe, ik moest en zou op een dag op Coachella staan.
Deze droom werd echter snel bij het hoopje van haar vervlogen zusters gegooid toen ik ouder en wijzer werd. Coachella was nooit de roze droom waarin ik wilde geloven: de kleding was gewoon een trend, Yodel kid kwam daar als grap en Kim Kardashians aanwezigheid was op een gegeven moment het grootste nieuws van het festival. Je wordt ouder en je gaat beter leren observeren, wat uiteindelijk ervoor zorgt dat de mensen in gebreide truitjes misschien toch niet echt de jongere versies zijn van de leuke omaatjes met wie je thee wil drinken. Niemand wil daar echt met jou op blote voeten dansen en Bright Eyes was nooit meer uitgenodigd. Ook ben ik echt geen festivalmens en veracht ik Amerikanen in het algemeen. Conclusie: hyper-focus niet op één festival en koop gewoon een los kaartje voor die band die je wil zien.
