LinkedIn is mijn guilty pleasure. Ik vind het heerlijk om te kijken waar de meest vage kennissen mee bezig zijn en wat hen interesseert. Ik kan er een hele avond aan besteden. Dat begon allemaal bij de LinkedIn-workshop van twee jaar geleden. Het klinkt in de basis erg saai, maar het is een soort Tinder voor je carrière, en ik moet zeggen dat LinkedIn lucratiever is geweest dan Tinder zelf. Maar waarom is het een guilty pleasure? Omdat ik mezelf kan vergelijken met mensen zonder me daar schuldig over te voelen. Het is een ontzettend westers idee dat je loopbaan tekenend is voor wie jij bent, maar als ik een activistische post voorbij zie komen over studenten die niet ‘woke’ maar dapper zijn dan is het enige wat ik kan denken: Let’s effin’ go!
Waarom kom ik hier nu mee? Ik heb de laatste tijd een gevoel van twijfel, en die twijfel is begonnen bij muziekwetenschap. Nieuwsflits: Ik ben een vrij feministische persoon. Ik ben dit jaar begonnen met de minor gender studies en er gebeurde iets geks. Hoewel ik studeren altijd al leuk vond, was het nu alsof ik mezelf in een opleiding zag. Ik heb nooit meer de neiging gehad om een academische tekst voor een werkcollege over te slaan: het is allemaal zo tof. Tja, dat is even schrikken als je in je derde jaar van muziekwetenschap zit. Want wil ik eigenlijk wel muziekwetenschapper worden? Het antwoord daarop is eigenlijk: Nee. Was alle muziekwetenschap die ik nu heb meegekregen al genoeg voor me? Ja, dat was het. Maar wat doe je dan?
Deze lijn van gedachten heb ik de afgelopen tijd proberen te ontleden en eigenlijk was mijn antwoord erg simpel. Wanneer je gaat studeren sta je aan het begin van zo’n ontzettend grote ontwikkeling. Niet alleen doordat je nieuwe mensen leert kennen, maar ook doordat je jezelf beter leert kennen. Mensen veranderen als ze ouder worden en ontdekken. Als ik erover nadenk hoe ik drie jaar geleden achter mijn laptop in mijn slaapkamertje in Purmerend naar mijn college van Eric Jas keek, realiseer ik me dat ik dat helemaal niet meer ben. Maar dan komt het imposter syndroom en vraag je je af of het allemaal verspilde tijd is geweest. Al die energie die je hebt gestoken in muziekwetenschap om je te beseffen dat het eigenlijk helemaal niet is wat je wil. Ook dit is een nee, om de eenvoudige reden dat je op dat moment deed wat je wil en het helemaal prima is om later van koers te veranderen.
Toch zit daar iets, in dat koers veranderen. Het is ontzettend eng, maar het is ontzettend normaal. En als dat niet voldoende is, ga LinkedIn op. Bijna iedereen waar je naar kijkt is uiteindelijk iets anders gaan doen dan waarmee ze begonnen te studeren. En een studie is niet de heilige graal, vooral dat is belangrijk om te zien. Uiteindelijk gaat het om jou, niet om wat je doet of hoeveel geld je gaat verdienen. Het gaat om die persoon die diens hart volgde en iets ging doen omdat die dat wilde.
