Het is gek om te zien dat de gemiddelde leeftijd bij klassieke concerten vaak rond de 60 ligt. Oké, niet overdrijven, rond de 50. Jammer, misschien, maar ook tekenend voor welke bevolkingsgroepen er geld en tijd voor over hebben om deze concerten te bezoeken. Maar, als er relatief weinig jonge mensen deze concerten bezoeken nu, gaat er in de toekomst wel genoeg animo zijn om deze concerten bij te wonen? Gaat de klassieke muziek nog kunnen blijven bestaan? Geen idee, boeiend, zien we dan wel. Maar toch is het leuk om na te denken over welke genres er een kans blijven krijgen en welke genres niet.
Ik werk bij een podium en een theater in Den Bosch. Hier wordt veel klassieke muziek en jazz ten gehore gebracht. Ik vind het te gek, maar ik vraag me soms af wat eenzelfde soort jonge gast als ik achter eenzelfde soort bar in eenzelfde soort zaal over twintig jaar ziet en vindt. Wat voor soort publiek bedient hij? Wat voor soort muziek luistert hij stiekem mee in de zaal als zijn bar tijdens de voorstelling gesloten is?
Misschien staat hij wel te werken bij de zoon van Jacob Collier? Want wie weet? Misschien komt Jacob Collier wel in Den Bosch wonen. Wie weet? Nee, grapje natuurlijk. Maar misschien worden kaartjes voor oudere mensen wel duurder tegen die tijd en worden jongeren zelfs betaald om te komen kijken. Dat zie je bij theaters steeds vaker. Mensen worden gelokt met een gratis drankje en tot je 30e ben je praktisch voor niks welkom bij een voorstelling. Alles om de zalen te vullen, althans, dat lijkt het motto van subsidievertrekkers dan dus vaak te zijn. We subsidiëren iedereen en alles om kunst een kans te kunnen blijven geven. Eerlijk is eerlijk, ik begrijp dat de niet-kunstliefhebbers dat niet snappen. Maar voor mij kan alles gebeuren in de toekomst, maar muziek mag niet uitsterven.
Als muziekwetenschappers is het onze missie om ervoor te zorgen dat mensen livemuziek blijven bezoeken en dat podia meerdere genres dan alleen de meest voor de hand liggende genres blijven aanbieden. Ik hoop dus dat mijn opvolger, achter eenzelfde bar, in eenzelfde podium kan blijven leren van de muziek die die ervaart. Het hoeft mij voor geen westers middeleeuws gezang te zijn, laat het vooral iets zijn wat we nu niet (willen) kennen. Als we maar mogen genieten van kunst.
Maar hoe gaan we dat doen? Geen idee. Ik ben ook maar gewoon een blog aan het schrijven, omdat ik daar op mijn vrije vrijdagmiddag tijd voor over had. Mijn verhaal slaat verder ook niet écht ergens op, maar het is meer dat ik het leuk vind om over dit soort zaken na te denken.
Doei!
