Micha
Doomstad. Zoals Domstad, maar dan met een extra o, om aan te duiden dat er op deze avonden, georganiseerd door NMTH, Ekko en Tivoli, hele zware muziek speelt!
Zondag 2 november van het mooie jaar 2025 was ik daar. Net op tijd om de eerste van de vier (!) bands te zien die die avond zouden spelen. Helaas was dat ook wel de enige band die mij enigszins wist te overtuigen. Hierdoor worden alle recensies wel een beetje zuur; ik heb ook gewoon zin om een beeeeeetje te zeuren. Sorry. Ik meen het daadwerkelijk niet persoonlijk.
L’orne is een “lieve en leuke” vijfkoppige groep uit Rotterdam die keiharde herrie maakt maar ook veel ruimte laat voor stilte; iets wat ik erg waardeer. Jezelf als lief en leuk omschrijven is echter wel dubieus, vooral als je die emoties live totaal niet benadert; het was een slopend half uurtje waarin het bestaan werd afgebroken in emoties die gingen van verdriet naar volledige woede. De zanger was charismatisch, maar wel een beetje uit de hoogte. Waarschijnlijk deel van de act, maar dan vond ik het niet veel toevoegen. Je speelt ook maar in een halfvol Ekko. Maar goed, goede band, minder goede bio. Die gaan het nog wel ver schoppen.
Tijdens de pauze kwam iemand binnendruppelen die daar natuurlijk ook zou zijn; je favoriete technische redacteur, Siard! Nadat we elkaar liefelijk omarmden gingen we de rest van het concert samen bekijken.
De tweede band waren de Britse mannen van OVERSIZE. Ik ga hier eerlijk over zijn; ik zou geen twee nummers van hun kunnen onderscheiden. Alles klonk hetzelfde; zowel qua melodisch materiaal als structuur en dynamiek (die nauwelijks aanwezig was). Op een gegeven moment heb je de III-I cadens echt wel uitgespeeld. De zanger zong iets te voorzichtig; als hij iets losser had gestaan en met iets meer pit had gezongen, was het denk ik een betere show geweest. Geen slechte act, maar ik zou hier niet nog een keer heen gaan vrees ik. Het klonk ook gewoon een beetje als muziek die in de “Nu-gaze Now” playlist op Spotify zou staan; dertien in een dozijn.
De derde band van deze avond was de Amerikaanse Keep. Deze klonk praktisch hetzelfde als de vorige act, alleen zong hier de drummer in plaats van een losse zanger. Maar het was dan wel leuk geweest als je hem enigszins kon horen door alle herrie heen; en als je hem dan hoorde, was het niet heel sterk. Nu snap ik best dat je binnen shoegaze echt niet hoeft te verstaan wat er gezongen wordt, maar het is toch wel mooi als je iets ervan kan horen. De gitarist had een petje op dat de hele tijd voor zijn ogen zakte, wat niet heel charmant stond. Niet een hele memorabele act; maar ik denk dat ze met een losse zanger best wel eens groter zouden kunnen worden.
Dan nu, de headliner van de avond: de Belgisch-Amerikaanse Slow Crush. Hier was ik wel voor gekomen; ik ben best wel fan van hun sound en was benieuwd hoe zich dat live zou vertalen. Met grootse verwachting wachtte ik af toen ze het podium betraden. De drummer tikt af: één, twee, drie, én…
Teleurstelling is niet het goede woord, denk ik. Maar ik vond het wel tegenvallen. Ik weet ook nog steeds niet goed onder woorden te brengen wat ik er nou niet goed aan vond, want dat is misschien het paradoxale; alles aan de show was technisch echt strak. Het geluid was het beste van de avond, de lichtshow was echt goed (de discolichten in de zaal werden zelfs gebruikt!) en ze waren zeer goed op elkaar ingespeeld. Interactie met het publiek was precies goed en ze waren zeer dankbaar om daar te staan. En toch, ondanks dit alles, miste het voor mij iets. Ik denk dat de teleurstelling vooral bij mijzelf ligt; alles was goed, maar ik weet niet waar het bij mij misschoot. Heel jammer, want misschien had ik ook gewoon meer verwacht.
Maar goed, zoals eerder genoemd, was Siard er ook; wie weet heeft hij wel een heel andere insteek!
Siard
Hooi! Ik ben dus de mysterieuze Siard waar Micha het hierboven over had en ik was inderdaad ook aanwezig op deze avond! Aangezien daar op tijd komen voor mij altijd een hele opgave is, kwam ik lekker aankakken nét na de eerste act van L’orne. Net na aankomst was ik even de merch aan het bestuderen in de foyer toen Micha me op m’n schouder tikte. Ik had het niet echt verwacht, maar het verbaast me helemaal niks, want van Micha weet ik dat hij goede smaak heeft. Even hoi gezegd en daarna m’n jas+tas in het kluisje gestouwd en toen ging ik de zaal in waar Oversize net begonnen was.
Oversize vond ik erg lekker om naar te luisteren. Ik kwam goed in de muziek, ook al stond ik helemaal links achterin de hoek. Ik vond het een goede act, maar ik ben het wel met Micha eens dat alle nummers allemaal vrij veel op elkaar leken. Dat terzijde, ze wisten wel wat ze deden en ze kregen de zaal ook prima mee.
Dan, Keep. Na Oversize waggelde ik naar voren om bij de Hucbald-groep te staan; o wat een gezelligheid. Omdat ik vooraan stond, kon ik hun pedalboards goed zien. Of nou ja, hun boardloze pedalen, want boards hadden ze niet. Ik wist niet of ik het moedig of roekeloos moest vinden. Een van de gitaristen vooraan had een moeilijke avond. Als ik me niet vergis heeft hij wel minstens een vijftal keren paniekerig zijn pedalen moeten troubleshooten tijdens de show, en de kabel naar zijn versterker raakte ook nog eens los. Ik had het met hem te doen, al was het wel enigszins afleidend. Muzikaal gezien vond ik het ook wel lekker hoe ze de bass gebruikten: als een aardbeving. Genieten hoor. De bass had niet per se zachter gehoeven, maar de gitaren en al het andere hadden wel wat luider gemogen voor de balans. Zeker de zanger (inderdaad tevens de drummer, indrukwekkend) was eigenlijk niet te horen. De live ervaring vond ik leuk als support act, maar de muziek is niet echt blijven hangen. Ik weet dus niet helemaal wat ik ervan moet vinden.
Slow Crush! Hiervoor kwam ik naar Ekko en het stelde niet teleur. Zelf ken ik ze niet heel goed, dus ik liet me grotendeels verrassen. Wel wist ik dat ze flink aan de ‘ruige’ kant van het shoegaze spectrum zitten (het heeft vaak veel weg van metal!) en dat ik erg kan genieten van hun discografie. Zoals Micha al zei, het was echt een strakke show. Hun geluid vulde de zaal helemaal. Als ik een metafoor uit m’n hoge hoed mag toveren: het was niet zozeer een muur van geluid, zoals dat vaak bij shoegaze concerten omschreven wordt, maar meer een hele zware warme dikke deken. De sonische textuur was zo dik als warme haverpap. Ok, die metafoor is een grapje, maar weet dat de textuur van het geluid heel dicht was. En daar moet je wel enigszins op voorbereid zijn (denk ik). Ik kan heel goed begrijpen dat het kwartje misschien niet valt bij Slow Crush; het is meer iets waar je je simpelweg aan moet overgeven dan op zoek gaan naar iets van houvast. Dat is hoe ik het ervaar, your mileage may vary! De warme deken van heel veel geluid was voor mij een soort therapie. Ik vond het dansbaar, uitdagend, en heerlijk klinken, dus bij mij klikte het wel. Het klinkt misschien net alsof ik de ervaring van dit concert probeer goed te praten, maar het tegendeel is waar. Ik vind het juist een hele uitdaging om te verwoorden waarom ik er zo van heb genoten; ik vond het gewoon vet!
